Na tytułowym zdjęciu widać rzeźbę gryfa, czyli mitycznego zwierzęcia o ciele lwa, z głową i skrzydłami orła. Pierwsze przedstawienia gryfa pochodzą z Mezopotamii, są sprzed 5 tysięcy lat. Na dalszym planie średniowieczna Baszta Prochowa, wzniesiona na przełomie XIII i XIV wieku. Fotkę tę wykonałem z mostu na rzece Redze w Gryficach, zachodniopomorskie.
Gryf jest symbolem Pomorza jako znak siły, władzy, odwagi i czujności.
Niezależnie od tego można kojarzyć się go właśnie z Gryficami. Miasto to leży 22 km od Bałtyku.
Najdawniejsze ślady bytności człowieka na tych ziemiach sięgają neolitu. W II w. n.e. zamieszkiwało tam plemię Sidinów. Po nich osiedlili się słowiańscy Pomorzanie. Za czasów Mieszka i Bolesława Chrobrego tereny te były przyłączone do państwa polskiego. Kolejne wieki to rządy pomorskiej dynastii Gryfitów. Później wiele jeszcze się tam działo, ale to na odrębną opowieść.
Oto kilka moich fotek z Gryfic, do których trafiłem autobusem z Pobierowa. Po drodze były: Rewal, Niechorze, Pogorzelica oraz Cerkwica. Innym razem podróżowałem Nadmorską Kolejką Wąskotorową startując z Gryfic, a wysiadłem w Trzęsaczu. Trasa wyjątkowa, podobnie jak historyczny pojazd szynowy.
Brama Wysoka, część średniowiecznych fortyfikacji Gryfic. Datuje się ją na XV wiek.
Prowadziła ku rozwidleniu dróg do Kamienia Pomorskiego i Nowogardu.
Średniowieczne obwarowania miejskie zaczęto stawiać w Gryficach w XIII wieku. Większość z nich rozebrano w XIX wieku.
Na murze poniżej widać ślady dawniejszej historii pomorskiej ceglanej architektury.
Kościół Mariacki pw. Wniebowzięcia NPM.
Jego początki sięgają XIII wieku, a wieżę dobudowano w wieku XVII.
Zabytkowa kamieniczka.
Studzienka św. Ottona w Cerkwicy.
Jest w otoczeniu dębów. Zbudowana z kamieni polnych. Obok stoi kamienny obelisk z granitowym krzyżem.
Upamiętniają chrzest św. Pomorzan, którego udzielił biskup Otton z Bambergu w latach 1124-5.
Wielu dobrych dni.