Przedwczoraj dane mi było przejść kilkoma polnymi drogami, na bokach których rosły stare wierzby. Właśnie zielenią się. Najciekawsza droga prowadziła z osady Żarnowiec do Podłozin, a dalej już tylko asfaltówka, do Dopiewa, wielkopolskie.
Wierzby to stara polska tradycja. Stanowią charakterystyczny rys wiejskiego krajobrazu. Zazwyczaj rosną przy wodzie, ale również sadzono je przy drogach.
Drzewa te są wyjątkowe. Wytrzymałe i odporne na zanieczyszczenia oraz inne przeciwności, za to gościnne dla ptactwa i innego zwierza. Szacunek budzi też żywotność wierzb. Mogą porazić je pioruny, złamać się, pękać, a one odrosną, jak Feniks z popiołów. Dla ludzi mają przeróżne zastosowania. Dlaczego więc jest ich mniej, jakby były wrogami cywilizacji ludzkiej. To jest trudne do zrozumienia.
Gościnność wierzby.
Ciekawostka:
Kora wierzby zawiera salicynę, z której uzyskano kwas acetylosalicynowy, bardziej znany jako aspiryna.
Wierzby mogą być doskonałymi roślinami pionierskimi. Dają radę na nieużytkach oraz mogą być sadzone do zapobiegania erozji gleby.
Być może stare aleje wierzbowe tu i tam są pod ochroną. Warte są tego dla pożytku i piękna krajobrazu, ale również jako tradycja dawnej wsi.
Dobrego piątku.